Հովհ․ Թումանյանն առաջին անգամ սիրահարվել է 11 տարեկանում։ Նա սովորում էր Ջալալօղլու (ներկայիս Ստեփանավան) դպրոցում։ Թումանյանը հաճախ էր օգտվում դպրոցի տեսուչի հարուստ գրադարանից և այդ ընթացքում սիրահարվում է նրա դստերը՝ Վերգինեին։ Հենց նրան է նվիրված բանաստեղծի առաջին բանաստեղծությունը․

Հոգուս հատոր, սրտիս կտոր,

Դասիս համար դու մի հոգար,

Թե կան դասեր, կա նաև սեր,

Եվ ինչ զարմանք, իմ աղավնյակ,

Որ կենդանի մի պատանի

Սերը սրտում դաս է սերտում։

Երբ Թումանյանը իր «Շունն ու Կատուն» 1885 թ․ տանում է «Մուրճ» ամսագրում տպագրելու Ավ․ Արասխանյանը կարդում է, շատ զարմանում և ասում․ «Ասացեք խնդրեմ, շուն ու կատու, և բանաստեղծություն, սրանք ի՞նչ կապ ունեն իրար հետ, էն էլ էս տեսակ վայրենի լեզվով»: 

Ներսիսյան դպրոցի աշակերտ եղած ժամանակ Հովհ. Թումանյանը երազում էր ծանոթանալ մեծ դերասան Պետրոս Ադամյանի հետ: Այդ առիթը ներկայանում է: Թումանյանը պիտի լիներ նույն բեմում մեծ դերասանի հետ, բայց խաղալու էր ընդամենը սպանված զինվորի դեր: Նրա գործն էր մի քանի րոպե անշարժ պառկած մնալ:

Բայց տեղի ունեցավ մի դեպք, որը Թումանյանի խոսքով՝ «Ադամյանին գրեթե սպանեց բեմի վրա»:

Ներկայացման մի հատվածում սպանված զինվոր Թումանյանը վիզը ծռում է՝ Եղիշեի դերը խաղացող Ադամյանին տեսնելու համար և հանկարծ սկսում է հազալ: Դահլիճում քրքիջ է սկսվում: Ադամյանը մի կերպ է փրկում ներկայացումը:

Մի անգամ Թումանյանն ու բժիշկ Բուդաղյանը բժշկի ծննդավայր ուղևորվելիս գրազ են գալիս: Թումանյանի մանկական չքնաղ ստեղծագործություններից երեխաներն ամենաշատը սիրում էին «Շունն ու կատուն»: Իր՝ Թումանյանի համար էլ զարմանալի էր «Շունն ու կատվի» այդպիսի փառքը: Մի անգամ բժիշկ Բուդաղյանը Թումանյանի հետ գրազ է գալիս՝ ասելով, թե ճանապարհին ո´ր երեխային էլ հարցնեն, «Շունն ու կատուն» անգիր կասի: Թումանյանը առարկում է: Ի վերջո գրազը շահում է բժիշկ Բուդաղյանը, որովհետև առաջին իսկ պատահած երեխան արտասանում է այն:

1915 թ․ էր։ Էջմիածնում ծովացած հայ գաղթականները մնացել էին հորդառատ անձրևի տակ։ Հովհաննես Թումանյանը, հակառակ կաթողիկոսի արգելքի, մարդկանց պատսպարում է նոր կառուցվող վեհարանում։ Հաջորդ օրը կաթողիկոսը բացատրություն է պահանջում․ ինչու է ինքնակամ արարք ցույց տվել, չէ՞ որ ինքն արգելել էր։ Թումանյանի բացատրությունը նրան չի գոհացնում և զայրացած հիշեցնում է․ «Դուք գիտե՞ք, որ ես ամենայն հայոց կաթողիկոսն եմ», Թումանյանն էլ պատասխանում է «Գիտե՞ք՝ ես էլ ամենայն հայոց բանաստեղծն եմ»։

1918 թ. մայիսի 29-ին թուրքերը մոտենում են Դսեղ գյուղին, և Հովհաննես Թումանյանը կազմակերպում է այդտեղ հավաքված բնակչության գաղթը Սանահինի ձորով դեպի Սանահին:

Երբ վրա է հասնում գիշերը, Թումանյանը սկսում է իր զարմանահրաշ առակներով, սրամիտ պատմություններով ուրախացնել գաղթականներին: Մեկ ժամ չանցած ՝ ձորում լսվում է գաղթականների լիաթոք ծիծաղը: Իսկ երբ բոլորը հանգստացած քնել էին, միայնակ բանաստեղծը, որն արդեն ստիպված չէր թաքցնել իր վիշտը, մարող խարույկի մոտ նստած լուռ արտասվում էր:

Թումանյանը որդեգրել է եղեռնից փրկված 13 երեխայի (տասն էլ ինքն ուներ, հիշում ես)։

Նրանց մեջ էր նաև Խորհրդային Հայաստանի ապագա ղեկավար Կարեն Դեմիրճյանի մայրը՝ Լուսնթագը, որի ողջ ընտանիքին սպանել էին իր աչքի առջև, փրկվել էին միայն ինքն ու քույրը: Արդեն մանկատանը Լուսնթագը կորցնում է նաև քրոջը: Նրա համար ծնող է դառնում Թումանյանը, ընտանիք՝ բանաստեղծի կինն ու երեխաները: Լուսնթագի հետագա ողջ կյանքում որպես ամենալուսավոր հուշ է մնում Թումանյանը:

Գրող Գուրգեն Մահարու «Պատանեկություն» վիպակում տեղ է գտել որբանոցային շրջանի պայծառ ու տխուր մի հուշ.

«Եկավ Հովհ. Թումանյանը և շրջապատեց իրեն որբերով …խաղաղ դեմքով կանգնեց նա, լուռ նայեց ու հեռացավ: Հետագայում, երբ կարդացի «Հոգեհանգիստը», ինձ թվաց, թե նա հենց այն օրը, մեզնից հեռանալուց հետո գրեց այն»:

Հովհաննես Թումանյանը Թիֆլիսում ծանոթանում է Վիկտոր Համբարձումյանի հետ, երբ նա 8 տարեկան էր: Վիկտորի հետ զրույցից հետո հայ ժողովրդի ճակատագրով մտահոգ բանաստեղծը պայծառանում է և ասում .«Նայելով այս տղային՝ ես այժմ կարող եմ հանգիստ լինել հայ ժողովրդի ապագայի համար»:

Հաջորդ անգամ հանդիպում են, երբ Համբարձումյանը տասնչորս տարեկան էր: Նրանք երկար զրուցում են տիեզերքի, աստղերի մասին: Մի քանի օր անց Թումանյանը գրում է «Սիրիուսի հրաժեշտը» բանաստեղծությունը:

Թումանյանն օժտված էր զարմանալի հեռազգացությամբ: Նա իր աշխատասենյակում աշխատելիս է լինում, երբ գրիչն ընկնում է ձեռքից, և նա բացականչում է.

    -Ղազարն ընկավ….(նկատի ունենալով Ղաղարոս Աղայանին, որի հետ շատ մտերիմ էր):

Թումանյանի կինը որդուն ուղարկում է Աղայանենց տուն, որը վերադառնում է Աղայանի մահվան բոթով:

Թումանյանը զգացել է նաև հոր մահը:

Հ. Թումանյանի մեկուկեսամյա դստրիկի՝ Թամարի շնորհիվ են կորստից փրկվել «Վայրէջք» և «Մի կաթիլ մեղր» ստեղծագործությունները: Ահա թե ինչպես: Այդ ստեղծագործությունները Թումանյանը գրել է 1908թ.՝ Մետեխի բանտում եղած ժամանակ, ծխախոտի թղթի վրա: Որպեսզի դրանք չընկնեն բանտապահների ձեռքը, Թումանյանը կնոջ հետ այցելության եկած փոքրիկ Թամարի զգեստի մեջ է թաքցնում դրանք և փրկում անդառնալի կորստից:

Թումանյանը հանրային լայն գործունեության և չափազանց հյուրասեր լինելու պատճառով չէր հասցնում գրականությանը շատ ժամանակ տրամադրել: Նրա կյանքը կարելի է բնորոշել Օսկար Ուալդի խոսքերով. «Ես իմ տաղանդը գործ դրի գրականության մեջ, իսկ հանճարս շռայլեցի կյանքում»: Լեգենդար հյուրասիրությամբ հայտնի այդ մարդը, որի տուն պետք է այցելեր Թիֆլիս ժամանած յուրաքանչյուր մշակութային գործիչ, երբեմն երազում էր մենակության մասին: «Մենակությունը աստվածային դրություն է»,- գրում է նա իր նամակներից մեկում: Իրեն հատուկ նուրբ հումորով 10-ը երեխաների հայրը հետևյալ զուգորդությունն է անում. «Անշուշտ եթե Աստված էլ կին ու երեխաներ ունենար, նա էլ չէր կարող աշխարհքն ստեղծել կամ, ով գիտի, ինչի նման բան պիտի ստեղծեր»:

Թումանյանի հետաքրքիր կենացներից իր հուշերում նկարագրում է Վահան Թոթովենցը․ «Քսան տարի առաջ կար երկու նշանավոր բան - Խրիմյան Հայրիկը և իմ «Շունն ու կատուն»: Քսան տարի է անցել, բայց էլի երկու նշանավոր բան կա - իմ «Շունն ու կատուն» և Անդրանիկը: Խմում եմ երկու նշանավորներից մեկի՝ Անդրանիկի կենացը»...

Անդրանիկը ժպտալով պատասխանում է. «Կանցնեն տարիներ, ոչ ես կլինեմ, ոչ էլ Թումանյանը, բայց կլինի մի նշանավոր բան՝ «Շունն ու կատուն», խմենք նրա կենացը...»:

Երբ Թումանյանը դիտում է «Գիքորի» թիֆլիսյան բեմադրությունը (բեմ․՝ Միքայել Մանվելյան), բեմադրության վերջում տեսնելով հուզված երեխաներին, ինքն էլ է հուզվում և բեմադրիչին հարցնում է․ «Ինչո՞ւ է իմ Գիքորը մեռնում»։

Այդ տարօրինակ հարցից անակնկալի եկած բեմադրիչին Թումանյանը բացատրում է, որ այդ տեսարանը բեմի վրա շատ ծանր է: «Այնպես արա, որ Գիքորը բեմի հետևում լինի. թող երեխաները չտեսնեն, որ նա մեռնում է»,- պատվիրում է նա:

«... Հայրիկի քեֆը գործ էր»,- գրել է բանաստեղծի դուստրը՝ Նվարդը:

Ինքը` Թումանյանը, խոստովանում էր, որ մարդկանց հետ շփվելն իր համար ստեղծագործել է նշանակում: Մեծանուն հյուրերի կողքին նստում էին Թումանյանի 10-ը երեխաները, որոնց բանաստեղծը ասում էր .

«Նստեք ու լսեք իմ հյուրերին, կարդացեք գրադարանիս գրքերը: Մեր տունը՝ ձեզ համալսարան»:

Ոչ միայն Թումանյանն էր ապրում իր ժողովրդի դառը ճակատագրով, այլև նրա ամբողջ ընտանիքը:

Նրա չորս որդիներն էլ զինվորներ էին, չորս դուստրերը՝ գթության քույրեր:

Սրա լավագույն ապացույցը Անդրանիկին ուղղված Թումանյանի նամակն է, որտեղ նա հայտնում է, որ պատրաստ է նվիրաբերելու ամենակարևորը, ինչ ունի կյանքում.

«Սիրելի՛ Անդրանիկ, ահավոր մոմենտի առջև ամեն մարդ պետք է ընդհանուրի սեղանին բերի ինչ որ ունի և կարող է` թե՛ վերահաս վտանգը կանխելու, թե՛ բաղձալի խաղաղության հասնելու համար: Ես չորս տղա ունեմ, չորսն էլ Երկրի կառավարության Ազգային խորհրդի և քո տրամադրության տակ են, իսկ չորս աղջիկներս էլ պատրաստակամ գնում են թիկունքի աշխատանքներին, ինչի որ ընդունակ կլինեն»:

1919 թ. Թիֆլիսում տոնվում է Հովհաննես Թումանյանի 50-ամյակը: Հավաքույթներից մեկի ժամանակ, Թումանյանը, սկսելով իմաստուն ու հումորաշատ կենացները, խմում է մեծ դերասան Հովհաննես Աբելյանի կենացը` շնորհակալություն հայտնելով նրանից, որ հայ բեմը փրկեց անշնորհք դերասանից և գրականությանը նվիրեց մի բանաստեղծ: Զարմացած ներկաներին բանաստեղծը բացատրում է, որ երիտասարդ տարիներին ինքը փոքրիկ դերով հանդես է եկել թիֆլիսյան թատրոնում: Երբ ներկայացումից հետո Թումանյանն Աբելյանից կարծիք է հարցրել, նա ասել է, որ ավելի լավ կանի ուրիշ գործով զբաղվի: